“Cities have the capability of providing something for everybody, only because, and only when, they are created by everybody.
– Jane Jacobs
Over Spatiability
De wereld is continu in verandering. Als samenleving hebben we de afgelopen decennia een verandering doorgemaakt waarin we als bewoners van gebieden, steden, dorpen of het platteland, niet langer afwachten tot onze overheden iets ondernemen maar zelf het heft in handen zijn gaan nemen. We zijn hierbij steeds meer circulair, in plaats van lineair, aan het denken. Integraliteit is belangrijker dan ook. Lokale ruimtelijke initiatieven gaan al lang niet meer alleen over het hebben van een eigen energievoorziening. De projecten opgezet door de bewoners gaan over voedsel, over boeren, over zorg en gezondheid, over experimenten in de bouw, over inclusiviteit en sociaal ondernemen. Bovenal gaan deze initiatieven over het waarmaken van een droom. Of die nou individueel of collectief is, als die droom de wereld een beetje beter maakt dan zou die droom werkelijkheid moeten kunnen worden. Spatiability is opgericht vanuit een eigen droom om blijvend bij te dragen aan een duurzamere en eerlijkere samenleving door ruimtelijke initiatieven, op de juiste manier, te ondersteunen en begeleiden.
Filosofie van Spatiability
De kern waar het voor mij om draait zit in de term ‘Spatiability’ zelf. Het is een samentrekking van de Engelse woorden Spatial en Ability en vertaalt dus letterlijk naar Ruimtelijk vermogen. Het belangrijkste hierin zit het in het stukje dat je het ruimtelijke mogelijk kan maken, of met andere woorden: ieder initiatief kan realiseren. Daarbij heeft zowel Spatiability als de initiatiefnemer de capaciteit, het vermogen, om samen dat ruimtelijke plan in te passen.
De tweede poot van de definitie zoomt nog wat verder in op dat vermogen. Het veronderstelt een soort bekwaamheid om ruimtelijke initiatieven in te passen. Dat betekent bewust met de toekomst in het achterhoofd bouwen of ondernemen. Gezien de snelheid waarmee de wereld veranderd is wendbaarheid in ieder initiatief een vereiste.
Tot slot zit in het woord ‘vermogen’ ook de term ‘gave’ verwerkt. Spatiability gelooft in de begaafdheid van een gebied en gaat uit van de kennis en kunde die een gebied in huis heeft. Dat betekent dat er vaak in een gebied genoeg mensen zijn die iets weten over hoe je een initiatief aan zou kunnen pakken en dus kunnen bijdragen aan een project.
Over Naomi
Vanuit een liefde voor de bouw en infra en een grote fascinatie voor mensen ben ik in 2015 begonnen aan mijn opleiding Ruimtelijke Ordening en Planologie. In de jaren die volgden heb ik me ontwikkeld tot young professional met een sterk moraal kompas.
Mijn studie gaf me alle gereedschappen om een volwaardig planoloog te worden. Sociologie en gebiedsontwikkeling vielen onder mijn favoriete vakken. Ook vond ik recht wel erg interessant, al zag ik mezelf geen juridisch planoloog worden. Tijdens mijn stage bij de gemeente Deventer waar ik onderzoek deed naar de procesoptimalisatie voor ruimtelijke initiatieven werd ik ondergedompeld in de wereld van het ambtelijk apparaat. Op dit moment ben ik aan het afstuderen in de richting van ruimtelijke initiatieven in het kader van de nieuwe Omgevingswet.
Naast mijn studie volg ik het honoursprogramma ‘Natural Leadership’ van Projectkompassie. Hier ontdekte ik hoe leuk ik projectmanagement vind. Daarnaast hielp het programma mij om iets te gaan doen met mijn passie: het blijvend bijdragen aan een eerlijkere en duurzamere toekomst, in welke vorm dan ook.
De oorsprong van die passie ligt in Amerika, waar ik een half jaar aan Michigan State University studeerde. Onder de vakken die ik daar volgde was het vak “International Development and Change”. Ik leerde hier veel over hoe de wereld werkt en welke opgave ons te wachten staat. Sindsdien ben ik gedreven om zoveel mogelijk bij te dragen om te wereld een beetje beter te maken.
Tijdens mijn reis door Australië en Zuidoost Azië die ik in de vier maanden na mijn studie in Amerika maakte had ik alle tijd om na te denken over hoe ik dat zou gaan doen. Door de vele plaatsen die ik bezocht kwam ik erachter dat verschillende plekken worden gevormd door verschillende mensen. Dat maakt dat iedere plek een eigen verhaal, een eigen identiteit heeft. Het was toen dat ik me realiseerde dat het eigenlijk best gek is dat we op grote schaal wel plekken ontwikkelen voor mensen, maar het zelden laten doen door de mensen die er echt gaan wonen.
Bij terugkomst in Nederland ontmoette ik twee juristen van De Coöperatieve Samenleving die mij lieten zien dat het met de Omgevingswet straks anders kan. Straks kunnen mensen zelf weer de baas zijn in hun eigen gebied. Sinds ik weet hoe dat kan zet ik me in om dat straks de toekomst te laten zijn. Zodat we met zijn allen de wereld beter, eerlijker en duurzamer maken.
